آقای وزیر چه‌کسی باید چاره‌اندیشی کند ، غلامرضا کیامهر

آقای وزیر چرا چاره‌اندیشی نمی‌کنید

از میان همه وزرای دولت یازدهم، دکتر آخوندی وزیر راه‌وشهرسازی هروقت به مناسبتی پشت تریبونی قرار می‌گیرد حرف‌هایی می‌زند که زبان حال امروز مردم است. او مسائل و نابسامانی‌ها در حوزه مسکن، راه‌سازی و دیگر حوزه‌های مرتبط با وزارتخانه تحت مدیریت خود را خوب تبیین و تشریح می‌کند اما مانند وزیر صنایع و سایر وزرای اقتصادی دولت نمی‌گوید چه مقدار از این مشکلات و نابسامانی‌ها حاصل اقدامات یا بی‌اقدامی‌های خود او و همکاران اوست و وزارت راه‌وشهرسازی چه طرح‌ها و برنامه‌های عملی و قابل اجرا برای رفع آنها دارد تا مثلا خانواده‌های فاقد مسکن بتوانند در یک بازه زمانی مناسب و با حداقل آورده‌ای که دارند، صاحب سرپناه شوند، اما سرپناه‌هایی نه از نوع مسکن مهر در زمین‌های برهوتی که هیچ نشانه‌ای از مایه‌های حیات در آنها نیست و تنها می‌توان نام چاردیواری بر آنها گذاشت. مصداق نه‌ آب و نه آبادانی، نه گلبانگ مسلمانی. ولی امروز که چند سال از احداث این چاردیواری‌های عمودی در فاصله دور از شهرها می‌گذرد، خانواده‌هایی که از سر استیصال در آنها بیتوته کرده‌اند همچنان از حداقل خدماتی که یک انسان در شبانه‌روز به آنها نیاز دارد بی‌بهره‌اند.

آقای وزیر مسکن در پانزدهمین همایش سیاست‌های توسعه مسکن مثل همیشه حرف‌های خوبی را درباره مشکل تامین مسکن مردم و نابسامانی‌های شهرسازی در کشور بر زبان جاری ساخت و با اذعان به این واقعیت که وضعیت بخش مسکن در اقتصاد کشور به یک چالش تبدیل شده، از رکود اقتصادی موجود به عنوان تشدیدکننده این چالش نام برد و با بیان اینکه کشور امروز در سخت‌ترین شرایط اقتصادی سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی به‌سر می‌برد، تصریح کرد که اگر مسئول مدیریت اقتصاد ایران بودم وضعیت فوق‌العاده اعلام می‌کردم و در چنین شرایطی نباید حرف‌های دلخوش‌کننده به مردم بزنیم و وضعیت را از آنچه که هست وخیم‌تر کنیم. دکتر آخوندی در آن همایش حرف‌های خوب و شنیدنی دیگری هم درباره جنبه‌های پوپولیستی اجرای پروژه مسکن مهر که در آن به انسان به عنوان کالایی که در انباری نگهداری می‌شود نگاه شده و به شهر فروشی‌هایی که عرصه زندگی را بر ساکنان شهرهای بزرگی چون تهران تنگ کرده است و به توزیع نامناسب بخش بزرگی از جمعیت کشور در 10 شهر بر زبان جاری ساخت. تأکیدهای چندباره وزیر راه و شهرسازی بر پدیده شهرفروشی که تهران را به یک کارگاه ساختمانی بی‌پایان و بی‌هدف تبدیل کرده است از جمله فرازهای سخنان وزیر راه و شهرسازی در پانزدهمین همایش سیاست‌های توسعه مسکن بود که امروز شهروندان تهرانی مظاهر عینی آن را به صورت ساخت‌وسازها و بلندمرتبه‌سازی‌های بی‌رویه و شکسته شدن مرز میان مناطق مسکونی با تجاری و اداری به چشم می‌بینند و مصائب و رنج‌های آن را با گوشت ، پوست و استخوان خود احساس می‌کنند، اما چاره‌ای جز تحمل آن ندارند، چون هیچ یک از سازمان‌های مسئول و ناظر بر برنامه‌های توسعه شهری و شهرسازی که وزارت راه و شهرسازی تحت امر آقای دکتر آخوندی در راس آنهاست نه امروز که در تمام سال‌های گذشته با وجود قدرتی که قانون برای جلوگیری از تبدیل شدن تهران به یک شهر بی‌هویت و یک کارگاه ساختمانی بی‌پایان و بی‌هدف و تنگ‌کننده عرضه زندگی بر ساکنان داشتند سکوت اختیار کردند و به قول دکتر آخوندی اجازه دادند پدیده شهرفروشی بی‌وقفه ادامه پیدا کند. وزیر راه و شهرسازی مطالب علمی و کارشناسی دیگری هم در ارتباط با معضل لاینحل مسکن و توسعه نامتوازن تهران و دیگر کلانشهرهای کشور بر زبان جاری ساخت اما تنها ایرادی که به حرف‌های خوب و شنیدنی ایشان وارد بود، این است که هیچ کلامی درباره نقش وزارت راه و شهرسازی که در پدید آمدن این نابسامانی‌ها داشته برزبان نیاورد و نگفت که اسلاف او در این وزارتخانه با عمل نکردن به وظایف ذاتی خود که اعمال جدی قوانین و مقررات شهرسازی و جلوگیری از توسعه ناموزون تهران و دیگر کلانشهرها و توزیع نامناسب جمعیت در 10 شهر بزرگ کشور از جمله اصلی‌ترین آنها بوده، سخت‌ در حق شهروندان ایرانی جفا کردند و به این خاطر قابل مواخذه هستند و نگفتند که چرا در کشوری با این وسعت خاک و داشتن این همه نیروی انسانی تحصیلکرده آماده به کار و برخوردار از این همه منابع و ثروت‌های طبیعی، داشتن یک سرپناه حداقلی که جنبه انبار نگهداری کالا نداشته باشد برای درصد بالایی از شهروندان آن و حتی برای دارندگان مدارک عالی تحصیلی به یک حسرت و آرزوی دست نیافتنی تبدیل شده و نگفتند که وزارتخانه تحت امر ایشان برای جبران آن همه جفاها و اشتباهات صورت گرفته در حق شهروندان ایرانی چه برنامه‌هایی را در دست اجرا دارد. وزیر راه و ‌شهرسازی در همایشی سخنرانی می‌کرد که عنوان سیاست‌های توسعه مسکن در ایران است و تاکنون 15 بار هزینه، صرف برگزاری این همایش شده است. ای‌کاش برگزارکنندگان همایش هم پشت تریبون می‌آمدند و با ارائه سند و مدرک و آمار و ارقام می‌گفتند در این 15 سالی که از عمر این همایش می‌گذرد، کدام مشکل از مشکلات مسکن و نابسامانی‌های بی‌شمار شهرسازی در کشور ما به برکت این همایش برطرف شده است. متاسفانه آنها چنین گزارشی را به مردم ندادند، ولی خود ما به تجربه دریافته‌ایم که در کشور کثرت همایش‌ها ، سمینار‌ها و کنفرانس‌ها زندگی می‌کنیم و عملا دریافته‌ایم که صاحبان تمامی آنها مصداق این بیت معروف بوده که می‌گوید:

نشستند و گفتند و برخاستند/ برای دگر روز مجلس بیاراستند.